benim de annem o

ama o benim de annem abiş

oğluşum kuzucum hasta oldu :( Ececimin de morali bozuldu

Meren ateşlendi gece boyu . annecimm ben grip oldum galiba diyor ağlamaklı.
uyurken ateşi çıktığında yanında istiyor, elimi tutup kollarımı okşuyor, bir taraftan da uyuyor anne diyerek :( ...


sabah mecburen işe geldim ama aklım evde kaldı... öğlende babasıyla ananesi doktora getirdiler ben de onlarla orada buluştum.

boğazında aft varmış bikaç tane ve bademciği de iltihap olmuş.
tabi iştah kalmadı , su bile içmeye korkuyor yavrum..ağzıda biriken tükürükleri bile zaptedemiyor yutma korkusuna. ne menem birşeymiş durup durup oğlumu yakalıyor bu aftlar ve boğaz enfeksiyonları.

bütün bir akşam kucağımdan inmedi. halsiz ve yorgun.
babamız da işleri yüzünden gecikince anne paylaşılamadı.

her ikisi de kucak ister oldu. her ikisi de anne onunla olsun, onunla ilgilensin, hep onun olsun istedi . zordu .
iyi ki anneanne vardı da bizi her zamanki gibi toparladı.
birinin çişine birinin yemeğine yetişti de kurtardık.




Ece artık daha farkında ve onun da çok sert talepleri var. Abisi hasta olabilir ama anne onun da annesi ve onun da  tam da o anda anneye ihtiyacı var diye düşünüyor ve böyle talep ediyor. haliyle 1,5 yaşında bile olmayan bir bebeğin farklı davranmasını bekleyemezsiniz.







annelik zor meslek. işini iyi yapmak mümkün değil. mutlaka bir taraf yarım kalıyor. ya da en azından benim için.

anne miyim öğrenci mi :(

öğrencimiyim anne mi :(

malum yüksek lisansa başladım ve dönemin sonuna doğru gelirken sorumluluklarım da arttı. ödevler, sınavlar derken çok yoğunlaştık.
mesela dün gece arkadaşımızın evinde toplanıp hazırladığımız ödevi toparlamaya ve hazırlamaya çalıştık.
Elif arkadaşıma ev sahibeliği , hoş sohbeti, güleryüzü ve sıcak dostlugu için teşekkür ederim.
Düşündüm de okul bir tarafa ; bu arkadaşlığı samimiyeti çok özlemişim. Üniversite yıllarında bıraktığım bu ortamı yeniden yakaladım diye sevindim.

Ama madalyonun bir de diğer tarafı var. evde beni bekleyen kuzular.
insan hergün kendini suçlu hissetmek için bahane bulabilir tabi de üzerinde düşününce gerçekten üzülüyorum . nerdeyse 24 saatte maksimum 3 saat gördüğüm yavrularımı çok özlüyorum. onlar da beni özlüyorlar. eve geldiğimdeki boynuma atlayışları yeniden herşeyi sorgulamama sebep oluyor. acaba neden bu işe kalkıştım ki :(

Sonra geçiyor...


umarım yokluğum onların hayatını düşündüğümden fazla etkilemiyordur ve bir boşluk yaratmıyordur.

mazeretim kendim için ama umarım onların da hayatına katkı sağlayacak görüşler açılır önümde.

tek tesellim bunu onlar için de yaptığımı düşünmek zaten....

bugun biraz suçluluk hissediyorum çünkü dün bir anne olamadım ve bunun eksikliğini yaşıyorum eve gittiğimde küçük kızım uyumuştu. oğlum ise uyumaya hazır bekliyordu. 5 dk sonra kollarımda uyudu zaten.
bugun biraz suçluluk hissediyorum çünkü yetişmesi gereken bir ödevimiz var ama ben ona malesef çok katkı sağlayamadım.

offf

bugunlerde önce öğrenci miyim, önce anne mi , önce eş mi, önce "iş" çi mi
terazi şaştı . toparlamak dileğiyle .....

başlangıç

kızkardeşime özendim ben de blog yazayım dedim
haydi hayırlısı olsun :D

çocuklarımmmm kuzularımmm canlarımmm
aşkların en büyüğü onlar
benim kendimi bulmamı anlamamı sağlayan , hayatımı anlamlaştıran kocamdan sonra beni tamamlayan varlıklar
gülüşleri içini ısıtan ağlayışları boğazından itibaren içini yakan
ne acayip bişey bu annelik küliyen vicdan azabı dedirten varlıklarrrr
olsun o kadar seviyorum kiii
uykusuz da kalsam, zaman zaman kulaklarıma kadar da kızsam onlar benimmmmm